Bylica roczna ( Artemisia annua; qinghao) od ponad 2000 wykorzystywana jest w Tradycyjnej Chińskiej Medycynie jako środek pomagający na wiele różnych schorzeń, a przede wszystkim do leczenia „nawracającej gorączki” – bowiem tak dawniej nazywano malarię. Pierwsze wzmianki na temat bylicy rocznej zostały zawarte w dokumencie znalezionym w chińskim grobowcu datowanym na 168 rok przed naszą erą. Natomiast pierwsze zapiski na temat stosowania ziela bylicy rocznej przeciwko „gorącej i zimnej gorączce” (malarii) pochodzą z 341 roku naszej ery.
Bylica roczna stała się obiektem szerszego zainteresowania naukowców w latach 60. XX wieku, gdy usilnie poszukiwano skutecznego leku przeciwko malarii. Wówczas zespół chińskich badaczy pod kierownictwem Tu Youyou wziął pod lupę tradycyjne ziołolecznictwo. Przebadano setki ziół stosowanych w tradycyjnej medycynie, aż w końcu odkryto przeciwmalaryczne właściwości Artemisia annua. Nowe metody ekstrakcji zaowocowały wyizolowaniem związków aktywnych znajdujących się w bylicy rocznej – artemizyny i jej pochodnych, z których zaczęto syntetyzować leki. Badania Tu Youyou oraz jej zespołu zostały uhonorowane Nagrodą Nobla w dziedzinie medycyny w 2015r.
Bylica roczna stanowi cenny surowiec zielarski, chociaż posiada bardzo długą historię stosowania, jej właściwości oraz potencjalne zastosowania są wciąż poznawane.
DZIAŁANIE I ZASTOSOWANIE
Artemizyna silnie reaguje z jonami żelaza tworząc reaktywne formy uszkadzające struktury komórkowe. Pierwotniaki, w tym również zarodźce malarii, nie potrafią eliminować żelaza z komórki dlatego są selektywnie niszczone. Komórki raka, które dzielą się w szybkim tempie pobierają duże ilości jonów żelaza – znacznie większe niż komórki zdrowe, dlatego artemizyna może niszczyć je wybiórczo, bez szkody dla innych komórek.
Ma właściwości przeciwmalaryczne
Niszczy pierwotniaki chorobotwórcze
Działa przeciwgorączkowo
Wykazuje działanie przeciwnowotworowe
Wspomaga leczenie infekcji skóry wywołanych grzybami (dermatofitami)
Właściwości prozdrowotne
Wspomaga oczyszczanie skóry
Może być wykorzystana jako odstraszacz (repelent) na owady
Wspomaga eliminację pasożytów (kokcydioza) u zwierząt hodowlanych (drób, bydło, kozy)
Wyciągi z ziela bylicy rocznej mogą służyć do przemywania skóry – doskonale ją oczyszczają i przyśpieszają procesy regeneracji. Zapach olejku eterycznego uwalniającego się z bylicy skutecznie odstrasza owady – zarówno w domu jak i w rolnictwie (insektycyd).
Arthemisia annua to również doskonałe zioło dla zwierząt hodowlanych – chociaż ze względu na gorzkawy smak, nie jest to ich przysmak, z powodzeniem pomoże wyeliminować pasożyty.
SKŁAD
Opakowanie zawiera ziele bylicy rocznej ( Artemisia annua).
Bylica roczna znana jest przede wszystkim z tego, że zawiera seskiterpenoid artemizynę (artemisinin) i jego pochodne – artesunat, artemer; poza tym ziele bylicy rocznej zawiera duże ilości polifenoli i flawonoidów; zawiera białka, kumaryny, fitosterole, polisacharydy, sole nieorganiczne – potasu, selenu i azotu. Lotne olejki eteryczne są obecne w stężeniach od 0,20 do 0,25%. Inne ważne składniki obejmują kamfen, keton, kamforę, betacaryrofylen, Pinen i 1, 8-cynol.
SPOSÓB UŻYCIA
Do użytku zewnętrznego.
Wyciąg wodny
1 łyżeczkę liści (5g) zalać szklanką wody o temperaturze 70°C (nie wrzącej), pozostawić na 1 godzinę, następnie przecedzić.
Nalewka
1:3 – 1 część ziela bylicy rocznej (np. 100g) zalać 3 częściami alkoholu 50% – 60% (np. 300ml). Pozostawić w zamknięciu na minimum 2 tygodnie, od czasu do czasu potrząsając.
INTERAKCJE I DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE
Nie stosować w ciąży i w czasie karmienia piersią.
OPIS BOTANICZNY
Bylica roczna ( Artemisia annua) jak nazwa wskazuje to roślina jednoroczna. Należy do rodziny astrowatych ( Compositae). Bylica roczna pochodzi z Azji, ale z czasem zadomowiła się również na innych kontynentach. Posiada charakterystyczne, postrzępione liście, wydzielające słodkawy aromat. Łodyga jest wyprostowana i dorasta do 2m wysokości. Początkowo zielona łodyga bylicy z upływem czasu przybiera brązowo-fioletowy odcień. Roślina preferuje miejsca nasłonecznione i ciepłe. Kwitnie od późnego lata do jesieni. Kwiaty są bezwonne, chociaż liście wydzielają słodki aromat
Łodyga - zazwyczaj jedna łodyga, wyprostowana, zielona, z wiekiem zmieniająca barwę na czerwonobrązową, naga lub słabo owłosiona[3].
Liście-naprzemianległe. Mają jasnozieloną barwę. Mają 2–5 (wyjątkowo do 10) cm długości oraz 2–4 cm szerokości
Kwiaty
Drobne, zwisające koszyczki kwiatowe, na licznych odgałęzieniach zebrane w groniasty kwiatostan. Każdy koszyczek kwiatowy ma średnicę około 2 mm. U podstawy każdego koszyczka znajduje się 6 ciemnozielonych podsadek[3].
Owoce-Niełupki
Inne nazwy – artemisia, sweet wormwood, sweet annie, sweet sagewort, annual mugwort, annual wormwood, huag hua hao, armoise annuelle;
LITERATURA CYTOWANA
1. Das, S. (2012). ARTEMISIA ANNUA (QINGHAO): A PHARMACOLOGICAL REVIEW. International Journal of Pharmaceutical 3, 4573–4577. 2. https://www.mmv.org 3. http://naukawpolsce.pap.pl 4. http://www.worldagroforestry.org 5. Woerdenbag, H.J., Lugt, C.B., and Pras, N. (1990). Artemisia annua L.: a source of novel antimalarial drugs. Pharmaceutisch Weekblad. Scientific Edition 12, 169–181.
Zioło pod nazwą Artemisia annua. W księdze z 340 roku naszej ery. Receptę spisał Ge Hong, chiński arystokrata i uczony z epoki dynastii Jin. Zalecił proporcje: jedna miarka ziół na dwie miarki wody. Zioło było gotowane, co zabija jego substancję czynną. Tu opracowuje więc technikę ekstrakcji w zimnej wodzie.
Artemisia annua.
============================================
· Bylica boże drzewko:
Surowiec zielarski: ziele. Zawiera m.in.: olejek eteryczny (do 2,5%), związki kumarynowe, żywice, kwasy organiczne (w tym kawowy), garbniki (do 6%), gorycze, alkaloid abrotanina, sole mineralne i niewielkie ilości prowitaminy A oraz witaminy C.
Działanie: przejawia głównie działanie żółciopędne i ułatwiające przepływ żółci z pęcherzyka żółciowego do dwunastnicy. Dalej – wzmaga wytwarzanie soków trawiennych. Działa słabo moczopędnie, przeciwzapalnie oraz ściągająco, napotnie i przeciwrobacznie. Lek stosuje się w postaci naparu (1 łyżeczka suszu na 1 szklankę wrzątku, parzyć pod przykryciem 10 – 15 minut) pitego po 1/4 szklanki 2 – 3 razy dziennie w rozmaitych schorzeniach i dolegliwościach. Napar jest stosowany przy chorobach wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych (zastojów żółci, stanów skurczowych), także w niedokwaśności, zapaleniu żołądka, jelit i lekkich biegunkach.
W medycynie ludowej herbatki z ziela bożego drzewka używane były jako środek pobudzający apetyt, dobroczynnie oddziałujący jednocześnie na przebieg procesów trawiennych i przeciw robakom, oraz pobudzający macicę. Dawniej miał on też zastosowanie w dychawicy, gośćcu, nieregularnym miesiączkowaniu i przeziębieniu (ze względu na właściwości napotne). Zewnętrznie używano go, w połączeniu z mąką jęczmienną i olejem roślinnym (utrzeć równe wagowo części składników na jednolitą masę) do robienia okładów na obrzęki i powiększone gruczoły.
Roślina kosmetyczna. Ziele stosowane jest jako dodatek do kąpieli o działaniu wzmacniającym, poprawiających krążenie w skórze.
========================================================
Bylica piołun......
Ziele piołunu (Herba Absinthii) – odziomkowe liście lub słabo ulistnione, kwitnące szczyty pędów, bądź ich mieszanina, wysuszone, całe lub rozdrobnione narządy. Surowiec powinien zawierać nie mniej niż 2 mL/kg olejku eterycznego.
Składniki chemiczne
Liście piołunu zawierają gorzkie glikozydy m.in. absyntynę, anabsyntynę i artabsynę; związki kumarynowe: izofraksydynę, skopolinę, kalikantozyd oraz olejek lotny zawierający głównie tujon, a ponadto w roślinie występują tujol, kandinen, azulen, felandren, chamazulen, cyneol; garbniki; żywice, kwasy organiczne; a w kwiatach flawonoid – artemityna[10][a].
Działanie toksyczne
Piołun działa trująco na człowieka oraz konie, bydło i owce[12].Toksyczny jest głównie tujon, w mniejszym stopniu inne składniki oleju eterycznego i glikozydy. Tujon wzmaga czynność kory mózgowej, powoduje niepokój ruchowy i podniecenie psychiczne, mogące prowadzić do psychoz; nadto izomer tujonu – absyntol działa silnie drażniąco. Piołun spożyty działa głównie na układ nerwowy, w mniejszym stopniu ciśnienie krwi[12].Ostre zatrucia u człowieka charakteryzują drgawki pochodzenia korowego. Izomer tujonu – absyntol powoduje drgawki i utratę przytomności, a także działa silnie drażniąco. Niegdyś częste przewlekłe zatrucia u człowieka wywołane głównie spożywaniem, zawierających dodatek piołunu, nalewek alkoholowych i wermutów, zwano ją absyntyzmem, charakteryzować go miały: zaburzenia psychiatryczne i neurologiczne, w tym napady drgawek[12]. Z tej racji destylowana nalewka z piołunu zwana absyntem lub piołunówką była zakazana w wielu krajach m.in. Francji, Niemczech, Włoszech[13]; zakaz ten został złagodzony dzięki dyrektywie EWG z roku 1988[14] i sprowadza się dziś w wielu krajach do ograniczenia stężenia tujonu w sprzedawanym absyncie do 35 mg/l[b], Od XIX wieku kwestią sporną było samo istnienie absyntyzmu, czy raczej na ile jest on wynikiem toksycznego oddziaływania dodawanych do alkoholu wyciągu z piołunu lub jednego z jego głównych biologicznie aktywnych składników – tujonu a na ile nadużywania samego alkoholu, gdyż objawy jednego i drugiego były nieidentyczne ale podobne[15][16][17][18][19][20], w publikacjach z początku XXI w. przeważa opinia, że absyntyzm był raczej skutkiem nadużywania alkoholu niż zawartości w nim tujonu, o ile stężenie tujonu nie przekroczyło progu neurotoksyczności[21].U zwierząt małe dawki olejku powodują drżenie mięśni, duże dawki szczękościsk, konwulsje, zaburzenia oddechu, objawy te ustępują i nawracają. Dawka śmiertelna dla koni wynosi 0,25-0,3 kg siana piołunu, częstsze zatrucia przewlekle zdarzają się przy 2% dodatku do siana. Suszenie nie zmniejsza toksyczności ziela piołunu. Absyntyna przechodzi do mleka kobiecego[22], a także krów, kóz, owiec i klaczy nadając mu gorzki smak; gorzki smak i charakterystyczny zapach ma również mięso zwierząt karmionych paszą z domieszką piołunu[23].
Działanie lecznicze
Przy zastosowaniu wewnętrznym
Piołun poprzez swoją gorycz pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, a dzięki olejkom eterycznym działa żółciopędnie i spazmolitycznie, piołun działa też odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym. Stąd też napary z ziela i nalewkę z piołunu, stosowano w bardzo niewielkich dawkach w bezsoczności i niedokwaśności soku żołądkowego, niestrawności, niedostatecznym wytwarzaniu żółci i braku apetytu. Przeciwskazaniami do wewnętrznego stosowania piołunu były ostre stany zapalne przewodu pokarmowego, np. zapalenie wyrostka robaczkowego i sprzyjające krwawieniu m.in. żylaki odbytu oraz ciąża[24][25], karmienie piersią; leczenie można było prowadzić tylko niewielkimi dawkami i przez krótki czas[22]. Dawniej stosowano nalewki i napary z piołunu stosowano również w neurastenii[26][c],
Przy zastosowaniu zewnętrznym
Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wsz...
xarxar